De wereldkaart is een plaatje dat je miljoenen keren hebt gezien, misschien zelfs in je hoofd hebt opgeslagen. Wat je ziet zijn continenten en een watermassa. Dit water is de zee en als je naar de kaart kijkt, lijkt het alsof het één groot watermassa is.

Dus gaven de mensen namen aan elke regio, waardoor het gemakkelijker werd om te vervoeren en te bestuderen. Zo zou je geschokt zijn om te ontdekken dat de oceanen Ze zijn zeker geen broers en zeker geen neven, zelfs geen familie!

De barrière tussen de Stille Oceaan en de Atlantische Oceaan

Voortplanting

De grens tussen de Stille Oceaan en de Atlantische Oceaan is zeer merkbaar, zozeer zelfs dat het lijkt alsof er een onzichtbare muur tussen beide is. Het zijn echt twee verschillende werelden, wat niet logisch lijkt.

Immers, we kennen water. Als je een lepel water in een al vol glas doet, wordt het water één. Er is geen scheiding. Dus deze logica wordt toegepast op de oceanen, maar het klopt niet.

Dus waarom gebeurt dit? We weten dat er geen onzichtbare muur is en ook dat water vloeibaar is. Wat kan verhinderen dat de wateren zich mengen? In principe is het mogelijk dat er verschillende soorten water zijn. De Atlantische en de Stille Oceaan hebben een verschillende dichtheid, chemische samenstelling, zoutgehalte en andere kenmerken.

Haloclines

Als je de scheiding tussen de oceanen zou bezoeken, zou je door de verschillende fysische en chemische kenmerken een zeer zichtbare grens kunnen zien. Deze grenzen staan bekend als oceanische clines.

Haloclines, oftewel de randen tussen waterlichamen met verschillende zoutgehaltes, zijn werkelijk verbazingwekkend, en dit is precies wat we zien als we kijken naar de samenkomst van de Stille en Indische Oceaan.

De beroemde ontdekkingsreiziger Jacques Cousteau merkte dit op toen hij in de Straat van Gibraltar dook. Hij rapporteerde dat de waterniveaus met verschillende zoutgehaltes duidelijk verdeeld leken. Elke kant had ook zijn eigen flora en fauna.

Haloclines ontstaan wanneer het verschil tussen het ene en het andere zoutgehalte meer dan vijf keer zo groot is. Met andere woorden, het ene waterlichaam moet vijf keer zo zout zijn als het andere om het verschijnsel op te merken.

Je kunt zelfs thuis een halocline creëren! Vul gewoon een glas voor de helft met zeewater of gekleurd zout water, en vul het glas daarna verder met drinkwater. In dit geval is het enige verschil dat de halocline horizontaal zal zijn. In de oceaan is de halocline verticaal.

Dichtheid en traagheid

Als je je de natuurkundelessen van je middelbare school nog herinnert, weet je dat een dichtere vloeistof op de bodem van een vat blijft, terwijl een minder dichte vloeistof naar boven gaat. Als het zo eenvoudig was, zou de rand tussen de oceanen niet verticaal maar horizontaal zijn. Het zoutgehalte tussen de oceanen zou ook veel minder merkbaar zijn naarmate de oceanen dichter bij elkaar kwamen. Dus waaromgebeurt dat niet?

Ten eerste is het verschil tussen de dichtheid van de twee oceanen niet zo groot dat de ene naar boven en de andere naar beneden gaat, maar het is genoeg om ze niet te mengen. Een andere reden is traagheid. Een van de traagheidskrachten heet het Coriolis-effect, dat optreedt wanneer een systeem om een as draait.

Alles in dit systeem lijdt dus ook onder het Coriolis-effect. Een voorbeeld hiervan is dat de planeet om zijn as draait en alles op aarde deze kracht voelt, waardoor het niet meer in staat is om in een rechte lijn te bewegen tijdens de baan.

Dat is waarom de richting van de stroming van de Stille Oceaan en de Atlantische Oceaan niet samengaan! We hebben dus zowel fysische als chemische antwoorden op die vraag voor de volgende keer dat iemand hem stelt.