Wikunia to dzikie zwierzę o długiej szyi i dużych oczach, które wytwarza sierść cenioną ze względu na swoje właściwości termiczne. W kontakcie ze skórą wełna z wikunii zatrzymuje ciepło i utrzymuje ciepło nawet w bardzo niskich temperaturach. W czasach starożytnych tkanina ta była używana do ubierania tylko członków rodziny królewskiej Inków.

Wikunia jest jednym z czterech gatunków wielbłądowatych występujących w południowych Andach. Dwa z nich są udomowione: alpaka i lama. Pozostałe dwa, guanako i wikunia, są dzikie. Występujące wzdłuż Andów w Ameryce Południowej, wikonie są najbardziej skoncentrowane w górach peruwiańsko-boliwijskich oraz na północy Chile i Argentyny, na wysokościach od 3800 do 5000 metrów.

Mocną cechą charakterystyczną wikunia jest kolor jego sierści. Na grzbiecie, bokach ciała, wzdłuż szyi i z tyłu głowy ma kolor cynamonowy. Na klatce piersiowej, brzuchu, wewnętrznej stronie nóg i na dolnej części głowy kolor jest biały.

Flickr

Usuwanie wełny

Wikuny nie rozmnażają się w niewoli. Gatunek ten składa się z dzikich zwierząt, które pasą się spokojnie. Tylko raz w roku są niepokojone przez lokalnych mieszkańców, którzy zbierają się, aby zabrać je do zagród i usunąć wełnę. Wikuny są masowo strzyżone podczas uroczystych ceremonii zwanych "chacos".

Podczas tej ceremonii setki ludzi tworzą ludzki kordon, zapędzając zwierzęta do tymczasowych zagród, gdzie wełna jest usuwana. Cały proces odbywa się w obecności nadzorców z organów ochrony, a czasami biorą w nim udział również ekolodzy i dziennikarze.

Wartość tkaniny

Wysoka wartość wynika z rzadkości tej wełny, ponieważ wikunie produkują tylko 200 gramów włókna co trzy lata. Na przykład, aby uszyć płaszcz z wełny wikunii o wartości około 25 000 USD, potrzeba od 25 do 30 wikunii. Para skarpet wykonanych z tego materiału kosztuje około 1 000 USD, a garnitur może osiągnąć 70 000 USD, podczas gdy spodnie dresowe kosztują około 24 000 USD.dolarów.

Dreamstime

Dopóki szkocka firma Holland & Sherry nie zdecydowała się na produkcję tej tkaniny, niemożliwe było znalezienie ubrań wykonanych w całości z wełny vicuña. Wynikało to z wartości włókien, ponieważ są one bardzo delikatne, przez co kilogram surowca kosztuje nawet 500 dolarów.

Inną cechą charakterystyczną wełny jest to, że posiada ona włókna z łuskami, które przeplatają się i izolują powietrze. Tylko około czterech ton wełny wikunii jest eksportowanych rocznie do krajów takich jak Włochy, Anglia, Niemcy i Stany Zjednoczone.

Ochrona wikunii

Populacja wikunii wynosiła od jednego do dwóch milionów zwierząt przed kolonizacją regionu Andów przez Europejczyków. Jednak po przybyciu Hiszpanów i ich masowych polowaniach, mających na celu sprowadzenie błonnika do Europy, były one zagrożone wyginięciem. W 1960 r. liczba została zredukowana do zaledwie sześciu tysięcy osobników tego gatunku.

Wymagało to porozumienia między rządami Peru, Boliwii, Chile i Argentyny. Porozumienie zostało osiągnięte w Konwencji o ochronie i zarządzaniu Vicuña, która po raz pierwszy miała miejsce w 1969 roku.

Przy tej okazji rządy zauważyły, że najskuteczniejszym sposobem ochrony populacji wikunii jest zachowanie jej w stanie dzikim. Uznano również, że wikunie są alternatywną produkcją gospodarczą, która powinna przynieść korzyści ludom andyjskim.

W ten sposób stał się zwierzęciem chronionym przez państwo, z ograniczonym i nadzorowanym zarządzaniem. Polowanie i komercjalizacja wikunii zostały zakazane, a obecnie dozwolona jest jedynie komercjalizacja włókna. Aby umożliwić nadzór i wsparcie komercjalizacji poprzez spółdzielnie lub podmioty półkomercyjne, utworzono oficjalne organizmy.

Od 1987 r. około 200 społeczności andyjskich posiada dzikie stada. Mieszkańcy Andów nie mogą poświęcić żadnego z tych zwierząt, więc mogą je jedynie strzyc, ale zgodnie z zasadami zarządzania i pod nadzorem osób, które badają te zwierzęta.